Στο 43ο επεισόδιο της καθημερινής σειράς podcast Archisearch Talks, με θεματική “Advice to Young Architects” στο πλαίσιο του Archisearch Career Days, φιλοξενούμε έναν αρχιτέκτονα με τον οποίο έχουμε κοινή πορεία άνω των 20 ετών. Ο Σωτήρης Χαΐνης έχει υπογράψει έργα μικρής και μεγάλης κλίμακας, τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στο interior design. Ανήκει στη γενιά των αρχιτεκτόνων που, επιστρέφοντας από σπουδές στις ΗΠΑ, εισήγαγαν στην ελληνική πραγματικότητα νέες τεχνολογίες και προσεγγίσεις – όπως η χρήση μεταλλικής κατασκευής στην κατοικία – για να υπηρετήσουν καλύτερα την αρχιτεκτονική ιδέα. Σε μια περίοδο όπου κυριαρχούσε το wenge και το Ethnic, ο ίδιος επέμεινε στον «χρόνο του χώρου» και στον σεβασμό προς το περιβάλλον και τον χρήστη.

Έχει συνεργαστεί με σημαντικά αρχιτεκτονικά γραφεία, όπως του Κυριάκου Κυριακίδη και του Τάσου Ζέππου, πριν ιδρύσει το δικό του γραφείο Spacelab, και πλέον ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, ως ανεξάρτητος δημιουργός.

Βασίλης: Σωτήρη, καλησπέρα και καλώς ήρθες στο Archisearch Talks. Ευχαριστούμε πολύ που είσαι μαζί μας.

Σωτήρης Χαΐνης: Καλησπέρα Βασίλη, εγώ σε ευχαριστώ για την πρόσκληση – και ένα γενικότερο ευχαριστώ για όσα κάνεις για την αρχιτεκτονική και τους ανθρώπους της. Μέσα από τη δουλειά σου, προβάλλεις έργα και δημιουργούς με ουσιαστικό τρόπο. Ήταν πολύ όμορφος ο πρόλογός σου – μόνο που στάθηκα στο «πάνω από 20 χρόνια». Είναι σαν να ξεκίνησα χθες. Σε αυτό το επάγγελμα νιώθεις διαρκώς ότι είσαι στην αρχή, κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούργιο.

Βασίλης: Πες μας λίγα λόγια για το πώς ξεκίνησες. Η αρχιτεκτονική δεν ήταν η αρχική σου επιλογή, σωστά;

Σ.Χ.: Όχι. Η πορεία μέχρι την αρχιτεκτονική ήταν μεγάλη. Τελείωσα το σχολείο σε μια εποχή που, κακά τα ψέματα, οι αρχιτέκτονες στην Ελλάδα είτε δούλευαν ως μπάρμεν είτε άνοιγαν περίπτερα – σπάνια έκαναν αρχιτεκτονική. Δεν υπήρχαν δουλειές, η Αθήνα δεν έχτιζε τίποτα. Παρότι αγαπούσα τα κτίρια και τις πόλεις, δεν φαινόταν ρεαλιστική επιλογή. Πέρασα στη Νομική, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να ασχολούμαι με το δομημένο περιβάλλον και τις τέχνες. Παράλληλα με τις σπουδές, έκανα μαθήματα Ιστορίας Τέχνης στο Γαλλικό Ινστιτούτο, εργάστηκα σε γραφεία διακοσμητών… Η επιθυμία για την αρχιτεκτονική δεν έσβησε ποτέ. Σήμερα πιστεύω πως υπήρξα θύμα κακού επαγγελματικού προσανατολισμού – ή μάλλον, καθόλου επαγγελματικού προσανατολισμού. Ήταν όλα ρευστά. Κάποια στιγμή έκανα αιτήσεις για σχολές στις ΗΠΑ, έγινα δεκτός, και έτσι μπήκε σε τροχιά αυτό που τελικά έγινε επάγγελμα ζωής.

Βασίλης: Πώς ήταν η εμπειρία σου στην Αμερική, τόσο σε επίπεδο σπουδών όσο και επαγγελματικά; Υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά κουλτούρας σε σχέση με την Ευρώπη;

Σ.Χ.: Η σύγκριση με την ελληνική εκπαίδευση δεν είναι εύκολη, γιατί είναι άλλες οι βάσεις. Το πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ ήταν εξαιρετικά οργανωμένο και σου έδινε όλα τα εργαλεία για να χαράξεις τη δική σου πορεία. Βιβλιοθήκες, εργαστήρια, υποδομές, ευελιξία – μπορούσες να επιλέξεις τον τομέα και το ύφος που σε ενδιέφερε χωρίς να σου επιβληθεί συγκεκριμένη «σχολή». Τελείωσα τις σπουδές μου σε μια πιο ανοιχτή, πιο φιλελεύθερη Αμερική – την Αμερική του Κλίντον, με τα σκάνδαλα και την έντονη δημόσια ζωή… Ήταν μια εποχή με περισσότερα ερεθίσματα, πιο πολύπλευρες εμπειρίες.

Βρήκα δουλειά στη Νέα Υόρκη αμέσως μετά τις σπουδές μου – αλλά πολύ σύντομα αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ζήσω εκεί. Με τρόμαζε η ιδέα να ξυπνήσω ένα πρωί και να έχω «αμερικανοποιηθεί». Οι περισσότεροι με έβλεπαν ως «τρελό Ευρωπαίο», και είχα δίκιο. Η σκέψη να κάνω οικογένεια, να χτίσω τη ζωή μου εκεί, με φόβιζε. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα άρχιζε να ανοίγει – υπήρχε οικοδομική δραστηριότητα, υπήρχαν προοπτικές. Και κάτι ακόμη: στις ΗΠΑ, η εξέλιξη μέσα σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο είναι εξαιρετικά αργή. Οι ιεραρχίες είναι πολύ αυστηρές. Οι φίλοι μου σχεδίαζαν σκάλες για χρόνια. Στην Ελλάδα μπορούσες να μπεις πιο γρήγορα στον σχεδιασμό. Έτσι πήρα την απόφαση να επιστρέψω.

Βασίλης: Πότε έγινε αυτό;

Σ.Χ.: Γύρω στα 20 χρόνια πριν – όπως σωστά είπες στην αρχή, ο χρόνος τελικά περνάει…

Βασίλης: Ποια θεωρείς την καθοριστική στιγμή στην επαγγελματική σου πορεία;

Σ.Χ.: Νομίζω πως έρχεται κάποια στιγμή, μετά από χρόνια δουλειάς και εμπειρίας, που σε εμπιστεύεται κάποιος προσωπικά. Όχι επειδή είσαι σε ένα γραφείο, αλλά επειδή σε εκτιμά ως δημιουργό. Αυτό είναι ένα κομβικό σημείο: όταν καταλαβαίνεις ότι μπορείς να σταθείς μόνος σου, να αναλάβεις το βάρος και την ευθύνη. Εκεί ξεκινάς κάτι δικό σου – και έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση.

Βασίλης: Τι κράτησες από τα γραφεία που συνεργάστηκες στην Ελλάδα;

Σ.Χ.: Είχα την τύχη να δουλέψω σε γραφεία με σημαντικά έργα, τόσο μεγάλης όσο και μικρής κλίμακας. Στο πρώτο γραφείο ασχολήθηκα με νοσοκομεία, υποδομές, σύνθετα έργα. Έμαθα πώς στήνεται ένα εργοτάξιο, πώς οργανώνεται ένα έργο. Στο δεύτερο, ήρθα σε άμεση επαφή με τον πελάτη, έμαθα να βλέπω τη λεπτομέρεια, να χειρίζομαι το έργο ως σύνολο. Αυτό το φάσμα εμπειριών μού έδωσε τη βάση να στηριχτώ στα πόδια μου.

Βασίλης: Πώς καταφέρνεις να διατηρείς τον ενθουσιασμό και τη δημιουργική σου φρεσκάδα, παρά τη φθορά της καθημερινότητας – πολεοδομικά ζητήματα, πίεση, τοξικότητα;

Σ.Χ.: Νομίζω πως η ίδια η φύση της αρχιτεκτονικής σε κρατάει ζωντανό. Πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να μάθεις, να ανακαλύψεις. Για μένα, κάθε έργο ξεκινάει από μία ιδέα – ένα concept. Αν δεν υπάρξει αυτή η σπίθα, η σύνδεση με κάτι που με κινητοποιεί εσωτερικά, δεν προχωράει. Φυσικά, υπάρχουν εμπόδια – πολεοδομικά, θεσμικά, τεχνικά. Όμως η πρόκληση είναι να παραμείνεις πιστός στην ιδέα και να τη μετουσιώσεις με τα εργαλεία που σου δίνονται. Εκεί βρίσκεται για μένα η ουσία: η επιμονή στη δημιουργική αφετηρία, ακόμα και όταν όλα γύρω σου αλλάζουν.

– Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι βασικές αρχές για το επάγγελμα του αρχιτέκτονα;

Νομίζω πως δεν διαφέρουν πολύ από τις αρχές που ισχύουν για οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Για μένα, όμως, υπάρχουν τρεις βασικοί άξονες. Πρώτον, η εκπαίδευση· δεύτερον, οι εμπειρίες· και τρίτον, οι συνεργασίες. Δεν είναι ιεραρχικά τοποθετημένοι, απλώς σημεία αναφοράς.

Όταν λέω εκπαίδευση, εννοώ όλα όσα μας μαθαίνει το σχολείο, η οικογένεια και, φυσικά, το πανεπιστήμιο. Δεν αρκεί μόνο να φοιτάς σε ένα καλό πανεπιστήμιο που σου παρέχει τις βάσεις. Σημαντικό είναι και ο ίδιος να αναζητάς ερεθίσματα πέρα από τα όσα σου δίνουν οι καθηγητές σου. Να ψάχνεις και να απορροφάς ό,τι έχει το περιβάλλον γύρω σου.

Ακολουθούν οι εμπειρίες. Και εδώ δεν αναφέρομαι απλώς στην εργασιακή πείρα, αλλά στις συγκυρίες και τις καθημερινές επαφές που έχουμε με τον κόσμο. Τα ταξίδια, οι συναντήσεις με ανθρώπους, η παρατήρηση του τρόπου που λειτουργούν οι χώροι γύρω μας. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να σχεδιάσεις ένα γραφείο αν δεν έχεις περάσει χρόνο μέσα σε γραφεία, αν δεν ξέρεις πώς λειτουργούν στην πράξη. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις ένα ξενοδοχείο χωρίς να έχεις μείνει σε αρκετά και να έχεις καταλάβει τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία τους. Και το ίδιο ισχύει για έναν χώρο τόσο απλό όσο η κουζίνα — αν δεν έχεις μαγειρέψει, δεν μπορείς να αντιληφθείς τις ανάγκες της.

Μία από τις μεγάλες μου αγάπες είναι τα γλυκά. Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω γλυκά, και γι’ αυτό έχω μια αδυναμία στο να σχεδιάζω κουζίνες.

– Χαχα, φανταστικό! Ξέρεις, όλοι μαγειρεύουμε, αλλά ελάχιστοι έχουν πάθος για τα γλυκά. Είναι δύσκολο να φτιάχνεις γλυκά;

Όχι, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Για μένα το μαγείρεμα των γλυκών μοιάζει πολύ με το χτίσιμο ενός κτιρίου. Αντί να φτιάχνω μια μακέτα ή ένα 3D μοντέλο, «χτίζω» στρώσεις — κρέμες, ζύμες και άλλα συστατικά — με τα χέρια μου. Ως αρχιτέκτονας έχω αποστασιοποιηθεί από τη χειρωνακτική εργασία, αλλά όταν φτιάχνω γλυκά, σκέφτομαι πώς θα «χτίσω» το γλυκό σαν να σχεδιάζω έναν χώρο. Είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία.

– Πολύ ενδιαφέρον. Και το τρίτο σημείο που ανέφερες, οι συνεργασίες;

Ναι, οι συνεργασίες είναι πολύ σημαντικές και δεν περιορίζονται μόνο στη σχέση με άλλους επαγγελματίες, όπως συνεργάτες αρχιτέκτονες ή κατασκευαστές. Για μένα, βασικός συνεργάτης είναι πάντα ο πελάτης. Μπορεί να ακούγεται λίγο μαρκετίστικο, αλλά ο πελάτης είναι η κινητήρια δύναμη κάθε έργου. Αν δεν δεις τον πελάτη ως συνεργάτη, δεν θα έχεις καλό αποτέλεσμα.

Υπάρχει μια πολύ πετυχημένη φράση του Άινς που λέει πως ο αρχιτέκτονας πρέπει να λειτουργεί ως οικοδεσπότης, που προβλέπει και φροντίζει τις ανάγκες των καλεσμένων του. Αυτό το θεωρώ πολύ ουσιαστικό. Πρέπει πραγματικά να νιώθεις την ανάγκη να ευχαριστήσεις τον άλλο και να του δώσεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

– Συμφωνώ απόλυτα. Μίλησέ μας τώρα για το «zoom out» και τη σημασία του ταξιδιού και της παρατήρησης στην αρχιτεκτονική.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα να παρατηρώ και να αντιλαμβάνομαι όλες τις μορφές και τις δραστηριότητες της ζωής γύρω μου. Το ταξίδι, για παράδειγμα, δεν είναι απλά να δεις ένα κτίριο από φωτογραφίες στο ίντερνετ ή μέσα από περιοδικά — όπως αυτά που προβάλλετε και εσείς στο Archisearch, που είναι εξαιρετικά για ενημέρωση και έμπνευση.

Η πραγματική αντίληψη ενός χώρου είναι εντελώς διαφορετική όταν τον επισκέπτεσαι, τον περπατάς, τον ζεις από κοντά. Το ταξίδι για μένα δεν σημαίνει απλά να πετάξω με το αεροπλάνο σε μια άλλη χώρα και να δω αξιοθέατα. Είναι να γνωρίσω τους ανθρώπους, να δοκιμάσω το φαγητό τους, να παρατηρήσω πώς συμπεριφέρονται, ακόμα και να καταλάβω στοιχεία της γλώσσας τους. Πιστεύω ότι δεν μπορείς να κατανοήσεις πραγματικά έναν πολιτισμό αν δεν καταλάβεις τη γλώσσα του και τον τρόπο που εκφράζεται. Όλες αυτές οι εμπειρίες και εικόνες αποτελούν μια συλλογή που, ασυνείδητα ή συνειδητά, ενσωματώνω στα έργα μου.

– Πόση ελευθερία νιώθεις όταν σχεδιάζεις για πελάτη με πολλές απαιτήσεις; Τι είναι πιο δύσκολο για σένα: να δουλεύεις με συγκεκριμένο brief ή όταν ο πελάτης σου λέει «Κάνε ό,τι θέλεις, σε εμπιστεύομαι»;

Εξαρτάται. Είναι σίγουρα ένα δύσκολο ζήτημα, αλλά και η ουσία της δουλειάς μας. Ο πελάτης πολλές φορές λειτουργεί σαν καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Στις αρχιτεκτονικές σχολές, όταν κάνουμε desk crits, ο καθηγητής έρχεται και αμφισβητεί το έργο σου, ελέγχοντας αν το concept έχει αναπτυχθεί πλήρως. Το ίδιο κάνει και ο πελάτης, σε ωθεί να εμβαθύνεις και να ψάξεις περισσότερο την ιδέα σου.

Το ίδιο συμβαίνει και με την πολεοδομία, που μπορεί να απορρίψει μια πρόταση, όμως εσύ προσπαθείς να κρατήσεις την ουσία της ιδέας σου και να την προσαρμόσεις στα επιτρεπτά πλαίσια. Με τον πελάτη ισχύει το ίδιο: μπορεί να σου ζητήσει αλλαγές ή να μην του αρέσει κάτι, αλλά αν έχεις μια ισχυρή και πειστική ιδέα και καταφέρεις να την επικοινωνήσεις, θα καταλήξεις σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα, παρά τις απαιτήσεις. Θα δυσκολευτείς, αλλά το αποτέλεσμα αξίζει την προσπάθεια.

— Πώς διαμορφώθηκε το αρχιτεκτονικό σου λεξιλόγιο; Ποιοι παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό; Θεωρείς ότι το γραφείο σου έχει συγκεκριμένη ταυτότητα;
Νομίζω πως τα ερεθίσματα που διαμόρφωσαν το αρχιτεκτονικό μου λεξιλόγιο είναι πολλά και, με κάποιον τρόπο, αποτελούν ένα συνονθύλευμα διαφορετικών στοιχείων. Σίγουρα σημαντική επιρροή έχει ο μοντερνισμός, καθώς και η αρχιτεκτονική χωρών όπως η Ελβετία και η Ολλανδία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια με έχει επηρεάσει ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο μεγάλοι αρχιτέκτονες ερμήνευσαν τοπικά, παραδοσιακά αρχιτεκτονικά διδάγματα.

Για παράδειγμα, ο Τζεφ [Επώνυμο] έχει ερμηνεύσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Σρι Λάνκα και έχει χτίσει έργα σε Ινδονησία και άλλα μέρη, βασιζόμενος σε αυτές τις αρχές αλλά με έναν σύγχρονο τρόπο. Αντίστοιχα, ο Τζούντορ έχει αναδείξει την παραδοσιακή τεκτονική της Ελβετίας, όπως σε ξύλινους ναούς, δημιουργώντας μοντέρνα και μινιμαλιστικά κτίρια. Νομίζω πως αυτές οι τάσεις και προσέγγισεις με έχουν επηρεάσει πιο πολύ.

— Ποιοι είναι οι κίνδυνοι και ποιες οι προϋποθέσεις για να δουλεύεις ως ελεύθερος επαγγελματίας και να ανοίξεις το δικό σου γραφείο; Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του να δουλεύεις για σένα ή για άλλους;
Καταρχάς, κάθε εργασία έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Το σημαντικότερο είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και να το κάνεις με χαρά. Όταν δουλεύεις σε ένα γραφείο, έχεις πολλές υποδομές και ένα έτοιμο περιβάλλον, χωρίς να χρειάζεται να αναζητάς συνεχώς πελάτες. Υπάρχουν έργα που τρέχουν, κι αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να εξασκήσεις τις δεξιότητές σου, να αποκτήσεις εμπειρία, να χρησιμοποιήσεις υλικά και να γνωρίσεις συνεργεία, όλα με το λιγότερο δυνατό κόστος.

Ένα σημαντικό πλεονέκτημα είναι και η καθοδήγηση, το mentoring. Υπάρχει κάποιος πιο έμπειρος που σε συμβουλεύει — όπως συμβαίνει και με την πολεοδομία που μπορεί να απορρίψει μια μελέτη, αλλά σε ωθεί να βελτιώσεις το έργο σου.

Από την άλλη, όταν αποφασίζεις να ανοίξεις το δικό σου γραφείο, πρέπει να κατανοήσεις πως πέρα από την ελευθερία και τη δημιουργικότητα, θα αναλάβεις πολλές άλλες υποχρεώσεις, όπως λογιστικά, οικονομικά, επιχειρηματικά και οργανωτικά θέματα, που απορροφούν πολύ χρόνο και ενέργεια. Πρέπει να ζυγίσεις τι θέλεις να κάνεις περισσότερο στη ζωή σου. Δεν σημαίνει ότι χάνεις τη δημιουργικότητα, αλλά είναι σίγουρα μια πρόκληση.

— Τι κάνεις για να εξελίσσεσαι προσωπικά και επαγγελματικά;
Πρόκειται για μια αέναη διαδικασία. Για παράδειγμα, τα τελευταία 20 χρόνια μαθαίνω κάθε μέρα κάτι καινούριο. Η αρχιτεκτονική συνεχώς εξελίσσεται και αντιμετωπίζεις νέες συνθήκες. Εκτός από την ενημέρωση μέσα από sites και περιοδικά, τα ταξίδια είναι εξαιρετικά σημαντικά. Το να ακούς τους ανθρώπους, να παρατηρείς τους συνεργάτες σου και τον τρόπο που προσεγγίζουν τα έργα τους, παίζει μεγάλο ρόλο. Επίσης, παρακολουθώ συνεχώς την τεχνολογία των υλικών — από καινούργια κουφώματα και οικοδομικά υλικά έως δάπεδα — και συναντώ ανθρώπους που ασχολούνται με αυτά.

Αυτά τα ερεθίσματα συχνά αποτελούν αφετηρία για έμπνευση. Κάτι νέο που βλέπεις μπορεί να το χρησιμοποιήσεις με έναν διαφορετικό τρόπο. Πειραματίζομαι και με τα υλικά, και αυτό με κρατάει διαρκώς «ξύπνιο» και δημιουργικό.

— Ποιες συμβουλές θα έδινες στον εαυτό σου αν ξεκινούσες σήμερα;
Είναι δύσκολο να απαντήσω με βεβαιότητα. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν καλύτερο να είχα ξεκινήσει απευθείας από την αρχιτεκτονική, χωρίς να περάσω από το στάδιο της Νομικής. Παρόλα αυτά, αυτή η εμπειρία με έκανε να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά και να έχω ανοιχτά τα μάτια μου σε διάφορες κατευθύνσεις.

Σε έναν νέο θα έλεγα να είναι ανοιχτός, να μην βάζει στεγανά, να μη λέει «αυτό δεν το κάνω» ή «αυτό δεν μου αρέσει». Να δοκιμάσει όσα περισσότερα μπορεί και να ρουφήξει όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. Μετά, κάποια στιγμή, να σκεφτεί τι από όλα αυτά θέλει να κρατήσει και να προχωρήσει.

— Τι προσέχεις σε ένα πορτφόλιο; Τι σου αρέσει, τι όχι και τι παρατηρείς στο δεύτερο στάδιο της συνέντευξης; Ποια είναι τα do’s και don’ts;
Βλέπουμε πολλά πορτφόλια, συνήθως αρκετά ακαδημαϊκά και μεγάλου μεγέθους, με έργα που συχνά δεν υλοποιούνται. Δεν με ενοχλεί αυτό — μου αρέσει, γιατί σε αυτά κρίνεις περισσότερο τον τρόπο επίλυσης και απεικόνισης των θεμάτων.

Δεν με ενδιαφέρει απαραίτητα να δω ένα σπίτι, όπως αυτά που θα κληθεί να σχεδιάσει κάποιος στο γραφείο μου. Προτιμώ να δω καλές απεικονίσεις, καλή οργάνωση και επίλυση των θεμάτων, όπως κυκλοφορία χώρων, εμπνευσμένη χρήση υλικών ή στοιχείων.

Ένα πορτφόλιο δεν πρέπει να είναι πολύ μεγάλο γιατί κουράζει. Θέλω να συνοψίζει με σαφήνεια την εκπαίδευση και τις εμπειρίες του υποψηφίου. Επίσης, θεωρώ σημαντικές τις γνώσεις σε υπολογιστές και τις ξένες γλώσσες, που διευκολύνουν τη συνεργασία και την ενημέρωση.

— Τι ετοιμάζεις τώρα; Ποιο είναι το επόμενο βήμα σου;
Μετά από διάφορες συνεργασίες, ξεκινώ το δικό μου γραφείο. Παράλληλα συνεχίζω τα έργα που έχω αναλάβει. Εστιάζω σε έναν πιο απλό, ευέλικτο και δυναμικό τρόπο οργάνωσης γραφείων, προσπαθώντας να δημιουργήσω μια πιο λειτουργική κατάσταση που διευκολύνει την αρχιτεκτονική και τις συνεργασίες ανάμεσα στους συντελεστές. Αυτή είναι η φάση που βρίσκομαι τώρα.

— Σωτήρη, σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου και που μοιράστηκες μαζί μας τις εμπειρίες σου.
Εγώ σε ευχαριστώ, Βασίλη, και για τις ερωτήσεις σου. Είναι πάντα χαρά μου να μιλάω μαζί σου. Εύχομαι να συνεχίσεις να πυροδοτείς αυτόν τον αρχιτεκτονικό διάλογο.

— Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία!
Και σε σένα, καλή συνέχεια, γεια σου.